سوّم: از خداوند مسئلت نمايد كه به جميع مؤمنين توفيق اين دعا و اين توبه را مرحمت فرمايد، كه از دعا گوئى آنحضرت غفلت ننمايند، و اين هم به چند جهت نصرت و يارى آنحضرت است.

1 ــ يكى بواسطه آنچه روايت شده كه: «هركس در حقّ غير دعا و طلب خير نمايد دو برابر آن خير، يا دويست برابر آن، يا هزار هزار برابر آن خير; به آن دعا كننده عطا مىشود»( [57] )ّ.

2 ــ ديگر بواسطه آنكه در بعضى از اخبار وارد شده كه: از جمله دعاهاى مستجاب; دعاى مؤمن در حقّ برادران ايمانى است كه در غياب آنها براى آنان دعا نمايد. اين دعا در حقّ آنها حتماً مستجاب است گرچه در دعا كننده موانع اجابت دعا باشد، به دليل آنكه مؤمن دعا كننده زبانش را به منزله زبان برادران خود قرار مىدهد، كه در حقّ آنها از گناه پاك است.

پس در واقع چنين مىشود كه آن مؤمنين به اين زبانى كه آنها به آن گناه نكردهاند در حقّ خود دعا كرده باشند، چنانچه حكمت اين در حديث قدسى از خداوند به حضرت موسى (عليه السلام)بيان شدهاست.

پس بنابراين; هر مؤمنى كه به جهت دعاى او; موفّق به دعا براى فرج شود، چنان است كه خود او آن دعا را كرده باشد، چنانچه در عنوان تشويق و ترغيب بيان كرديم.

يعنى حضرت رسول فرمودند (صلى الله عليه وآله): اى گروه مردمان! آگاه باشيد; همانا من انذار كنندهام و على هدايت كننده است .

اى گروه مردمان! آگاه باشيد; بدرستيكه من نبيّم و على وصىّ من است.

آگاه باشيد; همانا خاتم ائمّه از ما قائم مهدى خواهد بود.

آگاه باشيد; همانا او در امر دين بر ديگران غالب است و درآن سلطنت دارد.

آگاه باشيد; همانا او گشاينده و فتح كننده شهرها و خراب كننده آنها است.

آگاه باشيد; همانا او كشنده تمام قبائل اهل شرك است.

آگاه باشيد; همانا او خون خواه همه خونهاى اولياء الهى است.

آگاه باشيد; همانا او يارى كننده دين خدا است.

حديث پنجم: نيز از محمّد بن ابىنصر روايت شده كه گفت: مسئلهاى از حضرت رضا (عليه السلام) سئوال كردم ، پس ابا كرده و جواب ندادند، آنگاه فرمود:

«اگر چنانچه هر چه مىخواهيد به شما عطا كنيم، به صلاح شما نخواهد بود و موجب گرفتارى صاحب شما خواهد شد، حضرت اباجعفر (عليه السلام)فرمود:

خداوند امر ولايت خود را نزد جبرئيل (عليه السلام)پنهان گردانيد، و جبرئيل آن را نزد حضرت رسول(صلى الله عليه وآله) پنهان كرد، و حضرت رسول (صلى الله عليه وآله) آن را نزد اميرالمؤمنين(عليه السلام)پنهان نمود، و حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام)نزد آنكسى كه خدا مىخواست آن را پنهان كرد، پس شماها آن را فاش مىكنيد، كيست آن كس كه بتواند يك حرفى را كه شنيده باشد نگاه دارد؟

يارى حضرت قائم عليه السّلام با امر بهمعروف و نهى از منكر

كيفيّت چهارم; امربه معروف و نهى از منكر است، و اين نوع; نصرت و يارى كاملى نسبت به وجود مبارك ايشان است، بواسطه آنكه هرگاه امر به معروف و نهى از منكر با شرايط مقررّه آن واقع شود; آثار زيادى چه از نظر ظاهرى و چه از نظر باطنى از آن ظاهر مىشود.

امّا آثار ظاهرى اين است كه: با امر به معروف و نهى از منكرآن كسى كه اهل معصيت و گناه است يا بطور كلّى آن گناه را ترك مىكند و يا كمتر انجام مىدهد، يا موجب كمى جرأت او مىشود; خصوصاً براى گناه در آشكارا، و همچنين بوسيله امر به معروف كسانى كه تارك واجبات و معروفات بودهاند; آنها را بجا مىآورند.

و فايده ديگر آنكه: ديگران مندفع مىشوند، يعنى ديگر جرأت بر اقدام به گناهان و ترك واجبات را پيدا نمىكنند.

بنابراين; هرگاه بنده مؤمن در تقوا سعى نمايد، و از اعمال ناپسند و گناهان كبيره و نيز تسامح در فرائض ــبه گونه اى كه سبب استخفاف شودــ اجتناب كند، پس با اين حال; قابل و لايق شده و جاى اميد هست كه مورد دعا و شفاعت حضرت ولىّ الله صلواة الله عليه واقع شود، و دعاء و شفاعت ايشان در حقّ او تأثير نمايد.

بنابراين; هر مؤمن متّقى به تقواى خود، امام (عليه السلام) را در وقوع شفاعت و دعا; نصرت و يارى كرده است، و اين در ظهور عزّت و جلال ايشان كه مقرّر است نسبت به مقام رفيع ولايتشان نصرت خواهد شد، چنانچه در همين عنوان فرمايش حضرت حجّت الله صلواة الله عليه ظهور دارد ــكه قبلا ذكر شدــ به اين مضمون كه:

فصل دوّم:

دربيان كيفيّات

نصرت و يارى حضرت ولىّ الله (عليه السلام) در امر دين

نصرت و يارى حضرت قائم عليهالسّلام با صفت تقوا

نصرت و يارى حضرت ولى الله (عليه السلام)در امر دين; به عناوينى چند حاصل مىشود، كه در اينجا به دوازده كيفيّت از مهمترين و لازمترين آنها بر وجه اختصار اشاره مىكنيم:

كيفيّت اوّل; تقوا است. و بر اين مطلب ــ يعنى بر اينكه با تقوا يارى امام(عليه السلام)حاصل مىشودــ شواهد بسيارى داريم، كه اجمالا بعضى از آنها را متذكّر مىشويم:

اوّل: فرمايش حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام)در «نهج البلاغه» در ضمن نامهاى كه به عثمان بن حنيف ــعامل ايشان در بصرهــ نوشتهاند:

شيوههاى يارى قائم آلمحمّد

بسمه تعالى

مولف اين مجموعه، مرحوم آيت الله ميرزا محمّد باقر فقيه ايمانى فرزند مرحوم حاج شيخ حسينعلى طهرانى، در خانوادهاى مذهبى از پدرى روحانى و مادرى علويه چشم به جهان گشود، در كودكى پدر خود را از دست داد و در دامان مادر خويش رشد و پرورش يافت، و با وجود مشكلات شديد مالى به جهت علاقه شديد وارد حوزه و به تحصيل علوم دينى پرداخت و دررشتههاى مختلف مانند فقه، اصول، تفسير، حديثشناسى و غيره به مدارج عاليه نائل گشت و در ضمن تحصيلاتخود به تزكيهنفس و كسبِ كمالات معنوى پرداخت.

آنچه بيش از هر چيز قابل ذكر است توجه و علاقه خاصى بود كه ايشان به اهلبيت عصمت و طهارت عليهم السلام خصوصاً حضرت بقية الله الاعظم ارواحنا فداء داشتند كه كاملا در رفتار و گفتار ايشان آشكار بود، و تمام عمرش در انتظار و فراق آنحضرت دلى سوخته و اشكى ريزان داشت، در منابر و مجالس و هر فرصتى در طول سال مردم را به ساحت قدس حضرت توجّه و تنبّه مىداد و با آن حال معنوى خاصّى كه در ايشان بود تأثيرى در حال اشخاص مىگذاشت، مثلا روزهاى جمعه دعاى ندبه را با حال گريه و شور و اشتياق چندين بار در طول روز قرائت مىكرد، و هنگام مراجعه مردم براى رفع مشكلات توصيه دائمى ايشان به آنها توجّه و توسّل به حضرت صاحب الامر عليه السلام و قرار دادن نذرى براى آنجناب بوده است.

و اين علاقه و محبّت بود كه ايشان را به فيض حضور ذى نور محبوبش نائل گردانيد.

از آثار به يادگار مانده ايشان حدود هفتاد جلد كتاب در موضوعات مختلف مذهبى است كه حدود سى جلد آن به احوال و شئون حضرت ولى عصر عجّل الله تعالى فرجه تعلق دارد كه بعضى از آنها به چاپ رسيده، از پروردگار توفيق نشر ساير مؤلّفات ايشان را خواهانيم.

كتابى كه در پيش رو داريد به نام «لواء النتصار» از تاليفات اين مرحوم است كه به جهت استفاده هرچه بيشتر توسط بعضى از فضلاء حوزه تحقيق و ويرايش شدهاست.

در پايان از درگاه احديّت خواستاريم كه ما را در زمره منتظران و ياوران حضرتش قرار دهد.